Net als vele andere Vlaamse en Waalse jongeren tussen 15 en 18 jaar, heb ik op 22 oktober 2015, de ‘zuiddag’, voor één dag gewerkt bij een onderneming naar eigen keuze. En dit alles met één doel, namelijk zo veel mogelijk geld inzamelen voor Nicaraguaanse jongeren die in de toekomst graag willen werken in de cacaoplantages van Nicaragua.
Het geld dat de Belgische jongeren verdienen bij het uitoefenen van hun job gaat volledig naar ‘zuiddag’, de organisatie die dit allemaal mogelijk maakt. Elke jongere die deelneemt aan de ‘zuiddag’ moet op zoek gaan naar een job die ze deze dag willen uitoefenen om de Nicaraguaanse jongeren te helpen. Dit kan via de jobbank of op eigen kracht via vrienden, familie, kennissen, … . Ikzelf ben opzoek gegaan naar een job en heb deze met veel geluk gevonden bij Vlaams volksvertegenwoordiger Emmily Talpe en haar medewerker Mattias De Vuyst, dankzij een kennis. Uiteraard was dat een unieke kans voor mij, en ben ik hier positief en met veel enthousiasme op ingegaan. Ik wil dan ook heel graag mijn ‘zuiddag’-ervaring met iedereen delen aan de hand van dit verslag.
De ‘zuiddag’ begon voor mij op weg naar het treinstation in Eppegem. Ik had besloten om zoals vele andere pendelaars de trein te nemen richting Brussel. Ik kon echter de file niet vermijden: de drukke ochtendspits maakte dus alvast deel uit van mijn werkervaring. Eénmaal aangekomen in Eppegem, ben ik met de trein naar Brussel gereden, om daar kennis te maken met het Huis van de Vlaamse Volksvertegenwoordigers (HVV), het Vlaams Parlement en mijn werkgevers-voor-één-dag. De gebouwen daar zijn erg groot en overweldigend, ik wist niet goed wat te doen toen ik voor mijn werkplaats stond. Gelukkig zag ik niet veel later meneer De Vuyst in het HVV. Hij begeleidde me naar binnen, gaf mij een korte rondleiding en stelde mij aan iedereen voor op de verdieping van open-VLD.
Het valt me moeilijk om mij op dit moment nog voor te stellen hoe ik me de dagelijkse gang van zaken op het parlement voor de ‘zuiddag’ had ingebeeld, maar ik weet wel zeker dat ik aangenaam verrast was. De collega’s, ook van andere partijen, zijn altijd zeer vriendelijk en respectvol tegenover elkaar. Ik had niet verwacht dat men vijandig zou doen ten opzichte van andere partijen, maar de collegialiteit van de politici viel me zeker op.
In de commissie Werk en Economie
Na de korte rondleiding nam meneer De Vuyst me mee naar het parlementair gebouw waar de commissievergaderingen en de plenaire vergadering plaatsvinden. Ik mocht namelijk samen met mevrouw Talpe een commissie bijwonen over economie, werk, sociale economie, innovatie en wetenschapsbeleid.
Op weg naar deze commissie kwamen we Axel Ronse, NVA-lid en voorzitter van deze commissie, samen met zijn vervanger voor-één-dag tegen. Zijn vervanger was, net als ik, een jongere die deelnam aan de ‘zuiddag’. Bij het binnenkomen in het Vlaams Parlement heb ik mevrouw Talpe voor het eerst ontmoet.
Ze nam me mee naar de zaal waar de commissie Economie zou plaatsvinden en vertelde me over wat me te wachten stond. Ze was één van de tien personen die tijdens de commissie een vraag voor uitleg zou stellen aan de minister, maar 22 oktober was ik degene die dat mocht doen. Uiteraard had ik dit nog nooit gedaan, en was het voor mij wel een beetje spannend.
Nadat ik mijn vraag, die ging over de bereidheid om te werken tot 67-jarige leeftijd, gesteld had en ik het slotwoord had uitgesproken, hebben we de volgende vragen nog gevolgd. Dit was voor mij uiteraard zeer interessant. Het was dan ook niet alleen een uitzonderlijke ervaring, maar ook erg leerrijk.
De commissie werd beëindigd om 12u, wat betekende dat het bijna tijd was om te gaan eten. Maar eerst hebben mevrouw Talpe en ik nog enkele zaken besproken.
In de namiddag moest mevrouw Talpe naar een gesloten vergadering, waar ik niet bij aanwezig kon zijn.
De koepelzaal van het Vlaams Parlement
In plaats daarvan gaven Mattias en een andere medewerkster mij en een meisje dat daar ook was voor de zuiddag, een rondleiding doorheen het Vlaams Parlement. We zijn onze rondleiding begonnen in de zaal waar de oude lokketten van de post staan. Daarna zijn we via de zogenaamde ‘tunnel’ van het HVV naar het parlementsgebouw gestapt. Overal waar we kwamen waren er één of meerdere kunstwerken te zien, dit viel me natuurlijk meteen op. Zelf ben ik heel erg geïnteresseerd in kunst en vond het dus zeer fijn dat dit overal zo talrijk te zien was. Het gebouw is oud en mooi aan de buitenkant, maar vanbinnen is het door de kunstwerken en architectuur zeker even indrukwekkend.
Verder zijn we langs de verschillende commissiezalen en bureaus van de fractievoorzitters en ministers gestapt. Om de rondleiding af te sluiten zijn we zijn natuurlijk ook even een kijkje gaan nemen in de plenaire vergaderzaal. Deze heeft een speciale bouwstijl en vorm die je goed kan zien in de zaal daaronder.
Op de bureau in het HVV
Bij het aankomen in het HVV en dus ook het einde van de rondleiding, was het al 4 uur, wat betekende dat mijn werkdag er bijna opzat. De dag was voorbij gevlogen. Ik ben toen samen met meneer De Vuyst terug naar mevrouw Talpe’s bureau gegaan om de dag even kort te bespreken en ben daarna naar huis teruggekeerd.
Zoals ik reeds gezegd heb, was deze dag een zeer unieke ervaring en vind ik het geweldig dat ik voor één dag Vlaams volksvertegenwoordiger kon zijn. Ik zou graag Emmily Talpe en Mattias De Vuyst nog eens willen bedanken voor deze kans, ik heb veel dingen geleerd en ben van alles te weten gekomen. En dit niet alleen over de politiek binnen België, maar ook over hoe het er op een werkplaats en op het bureau aan toe gaat. Ik heb veel fijne mensen ontmoet die hun job met passie uitvoeren. Het Vlaams Parlement is duidelijk in goede handen!
Marthe Eeraerts
5de jaar secundair
Vlaams volksvertegenwoordiger voor één dag
